(२००) पिपात मेले ओल्या उंदिर.................. पिपात दिसले ओले उंदिर

---

खालची डावीकडची कविता एका मान्यवर कवींची आहे. उजवीकडे त्या कवितेचे एक वेषांतरित रूप आहे. शब्दांच्या खेळातून निर्माण होणार्‍या मनोरंजनापलिकडे त्या वेषांतरित रूपाचा कोणताही हेतू नाही!

---

तुमच्या कंप्युटरवर दोन्ही कवितांच्या ओळी सुसंगत रितींनी दिसल्या नाहीत तर तुमच्या keyboardवरची “Ctrl” आणि “- ” किंवा “Ctrl” आणि “+ ” ही दोन बटणे एकाच वेळी दाबून अक्षरांचा आकार –font size– पुरेसा लहान किंवा मोठा केला असता त्या सुसंगत रितींनी दिसतील. त्या सुसंगत रितींनी दिसणे बरेच इष्ट आहे.

---

पिपात मेले ओल्या उंदिर	पिपात दिसले ओले उंदिर
पिपात मेले ओल्या उंदिर; माना पडल्या, मुरगळल्याविण; ओठांवरती ओठ मिळाले; माना पडल्या, आसक्तीविण. गरिब बिचारे बिळात जगले, पिपात मेले उचकी देउन; दिवस सांडला घाऱ्या डोळी गात्रलिंग अन धुऊन घेउन. जगायची पण सक्ती आहे; मरायची पण सक्ती आहे. उदासतेला जहरी डोळे, काचेचे पण; मधाळ पोळे ओठांवरती जमले तेही बेकलाइटी, बेकलाइटी! ओठांवरती ओठ लागले; पिपात उंदिर न्हाले! न्हाले! कवी : बा.सी.मर्ढेकर	पिपात दिसले ओले उंदिर म्हटले बांधू कवितामंदिर; शब्दांमध्ये शब्द गुंफवून कविता रचली फार श्रमांविण. गरिब बिचारे शब्द मराठी पिपात होते बसले निमूट; त्यांपैकी काहींना मूठभर काढले बाहेर धुऊन घेउन. काव्य करायची सक्ती भासते, काव्य करायची शक्ती भासते. पाहू नका वटारून डोळे चष्म्याच्या काचांतून पण घारे, करडे, किंवा काळे; नका आणू ओठांवरती शब्द रागीट अथवा कडवट; माझे काव्य असे संपले; गंगेत घोडे न्हाले! न्हाले!