(१०१) उंट.........................................उमरखय्यामची कैफियत

---

खालची डावीकडची कविता एका मान्यवर कवींची आहे. उजवीकडे त्या कवितेचे एक वेषांतरित रूप आहे. शब्दांच्या खेळातून निर्माण होणार्‍या मनोरंजनापलिकडे त्या वेषांतरित रूपाचा कोणताही हेतू नाही!

---

तुमच्या कंप्युटरवर दोन्ही कवितांच्या ओळी सुसंगत रितींनी दिसल्या नाहीत तर तुमच्या keyboardवरची “Ctrl” आणि “- ” किंवा “Ctrl” आणि “+ ” ही दोन बटणे एकाच वेळी दाबून अक्षरांचा आकार –font size– पुरेसा लहान किंवा मोठा केला असता त्या सुसंगत रितींनी दिसतील. त्या सुसंगत रितींनी दिसणे बरेच इष्ट आहे.

---

उंट

उमरखय्यामची कैफियत

क्षितिज नाचले वाळूभवती वाळु बरळली, ’नाही, नाही.’ अशाच वेळी उंट उगवला; आणि म्हणाला, ’करीन काही.’ अन मानेच्या बुरुजावरती चढले डोळे अवघड जागी; क्षितिज पळाले दूर दूर अन वाळू जाहली हळूच जागी. रूप असे पाहुनी अजागळ भुलले वाळूचे भोळेपण; आणि तिच्या त्या वांझपणावर गळला पहिला सृजनाचा क्षण. उंट चालला वाळूवरुनी वाळु म्हणाली, ’आहे, आहे.’ ...खय्यामाने भरले पेले; महंमदाने रचले दोहे. हा यात्रेकरु तिथे न खळला. निळा पिरॅमिड शोधित जाई! तहानेसाठी प्याला मृगजळ; भूक लागता तहान खाई. निळा पिरॅमिड दिसला का पण? ...खूण तयाची एकच साधी... निळा पिरॅमिड दिसतो ज्याला तोच पिरॅमिड बनतो आधी. कवी : विंदा करंदीकर

फिरु लागे त्याच्या टाळूभवती एक मच्छर दिशाही दाही. अशाच वेळी दुसरा उगवला; सुरू केली त्याने शहनाई. अन मानेच्या बुरुजावरुनी चढू लागला हा दुसरा मच्छर. झोप उडाली दूर झणि अन खय्याम जाहला जागा सत्वर. रूप पाहुनी ते जमदग्नीचे ह्सले मच्छर दोघेही जण; आणि त्याच्या मस्तकामधे घडले रुबायतीचे सृजन. "घुमू लागते मम टाळूभवती इब्लिस डांबिस मच्छरयुगल; ’उच्छेद करावा कसा तयांचा’ शोधतो आता उघडुनि ’गुगल’. “हा खय्याम इथे न खळला, अहतबल, गुगल शोधित राही; गुगल-शोध न केवळ मृगजळ, भूकतहान मी विसरुन जाई. “ऑं, पळाले कुठे दोघे जण? म्हणे गुगल, ’पकडुनी मच्छर मारा नि बांधा पिरॅमिड त्यांवर.’ निदान पिरॅमिड बांधतो आधी!”